‘’Hayatta her zaman tebessümle yaklaşılan bir yüzün pozitif tetikleyiciliğine inanmışımdır. Sıcak bir gülümsemenin, dostça dinlemenin, karşılıksız iyilik etmenin derin, hoş bir esintisi vardır hissedilen…
Aktarılan sevgi her kalpte aynı etkiyi yaratmasa da biliriz ki hayatta doğru ve iyi kalmanın diğer insanlarla hiçbir ilgisi yoktur. İnsan kendi iç hesaplaşmasında vicdanına galip gelebildiği sürece ruhu dengededir…
Bazen kendi içimdeki iyilik terazisinde günün sonunda kendimden ne götürdüğüne bakarım. Fedakarlığın ne kaybettirdiğine? İşte tam burada bu noktada vicdan terazisini sorgulamalı insan, bencil benlik algısını değil de biraz olsun kendinden vermenin yüceliğini hissetmeli. İnsan verdikçe çoğalır, çoğaldıkça yüreği deniz gibi derin, anlamlı olur.
Günlük hayatta rutin koşturmalarımızda dikkatimizden kaçarak, bazen bile isteye söylediğimiz kırıcı sözler, bir insanı düşündürmeye yetebilir. Yolda eski bir dostumuzla karşılaştığımızda onun görünüşüyle ilgili ufacık bir iltifat etmek dahî bizden çok şey götürmez ancak bir başkasının gününü güzelleştirir.
Bir sokak hayvanını beslemek, bize taş atsa da patronumuza gül vermek, eşimize karşı gün içinde sevdiğimizi dile getirmek, en önemlisi kendimize teşekkür etmek ve kendimizden hoşnut olmak. Tüm bunlar aslında elimizde olan küçük ama kalpten yapıldığında hayatı anlamlandıran şeyler.
Önce kendimize iyi davranmak, şükür duymak ardından çevremizdeki tüm insanlara içimizdeki sevgiyi sunmak. Sevmek hayatta var olduğumuz günden bu yana hissettiğimiz en “mucizevi” histir. ❤️
Hassas bir kalbe sahipseniz, dünyanın tüm yükü sizdedir ancak hissedebilmek acı ya da tatlı hayatı anlamlandırır.
Hayatta kuracağınız tüm insan ilişkilerinde kendinize şu soruyu sorun,
-Bu davranış yeterince insanî miydi? İnsan olmak, olabilmek… Doğaya, kadınlara, çocuklara, hayvanlara… Yeterince insan kalabilmek, iyi olmak, iyi hissettirmek, her günün sonunda kendimize vereceğimiz hesaplaşmada var olmalıdır.
İnsanın kendiyle hesabı yoksa, kendini değiştirip düzenleme cesareti yoksa, kendi hatalarını göremez. Kendini görmeyen insan, çevresini de göremez. Öz farkındalık herkes için gereklidir. İnsan olmak, insanca yaşayabilmek, bu çağ için geç kalınmış bir öğretidir. Yeniden sorgulamalı insan kendini, Yeterince iyi bir insan mıyım? …’’