Nasıl başlasam bilmiyorum ama sizin sayfanız bana güç verdi boğazıma düğümlediğim en yakınlarıma açamadığımı açmak istedim…
İlk kez aşık oldum çok sevdim aşk ne bilmiyordum ama daha önce tatmadığım bir şeyi hissettim içimde. Ben bir kadımdım ve birinin yanında olmak birinin hayatında önemli olmak beni çok mutlu ediyordu. Aradığım sadece aile sevgisiydi sanırım onu ailem sandım. Zaman geçti onunla olmak istedim ve birlikte olduk, kararsızdım ama sonsuza kadar onunla olacağıma öyle bir inanmıştım ki hayatta masallarda ki kadar sevgi dolu insanların olduğunu sanmıştım…
Yıllarca kaçtığım her şey önüme çıktı sevilmemek,terk edilmek,kendine koca şehirde yer bulamamak hepsini yaşadım.
Kavgalar arttı ve ayrıldık bana dedi ki “herkes bir şeyler yaşıyor seninle birlikte olduk diye sürdürmek zorunda mıyım ?” İnanmak istemiyordum çünkü hayatıma incinmemek için kimseyi almayan ben bir anda paramparça oldum. Defalarca Ayaklarına kapandım, kapısına gittim,aradım,yalvardım o acımasızca çekti gitti sorsanız belki ben çok kötü biriyim onun için oysa Allah biliyor kalbimi tek bir gün kötülük düşünmedim tek bildiğim onunla mutlu bir hayattı.
Bunları 1 günde yaşamadım tabi yıllar içinde oldu hepsi. Ben kadınlığımdan utandım bir daha kimse beni sevemez sandım bir daha kimseye öyle ait olmayacağımı sandım ve sonra öğrendim ki ben zaten kimseye ait olmak zorunda değilim ! Ben kendimim ben kendimin yuvasıyım kendi kendime aile olurum. Kadınlığımı sevdim gurur duydum, ben küçük yaşımda ona kadın oldum ona aile oldum o ise yaşadı ve gitti gerisi onun hayatında ilahi adaletle kendi mücadelesi.
Affettim onu en çok kendim için affettim. Biliyorum her gün hissedecek o pişmanlığı, ben ise her gün biraz daha iyileşiyorum.