Okuduğum bazı yazılarda evlenmenin her şeyi iyileştirdiğini düşünen kadınları görüyorum. Ben de aynısını düşünüyordum. Taki düşünmeye kadar 🙂
Evlendiğimde 27 yaşındaydım. Ne çok erken ne de çok genç diye düşünmüştüm. Kariyerim daha oturmamıştı. Ancak bu benim için önemli değildi. Kervan yolda düzülür dedim, çok düşünmedim.
Eşim çok yoğun çalışan biriydi. Dolayısı ile çalışmamı pek desteklemedi. Birinin evin ihtiyaçları ile ilgilenmesi gerekiyordu. Sonuçta evi çekip çeviren kadın değil miydi?28 Yaşında hamile kaldım ve aynı sene kızmı doğurdum. Annelik bu zamana kadar başıma gelen en güzel şey. İyi ki doğurmuşum diyorum. Yanlış anlaşılmak istemem. Ancak, 28 yaşından beri ben kimim bilmiyorum. Bebeğim 2 yaşındayken post potrum depresyonu teşhisi kondu. Ne ailem, ne eşim ne de arkadaşlarım depresyonuma anlam veremedi. Bir den anne olmuştum, eş olmuştum. Bazen temizlikçi, bazen bakıcı, bazense vefalı bir eş.. Yani çeşitli şapkalarım vardı ama ben kimdim gerçekten?
34 yaşıma geldiğimde, tam da ikinci çocuğu düşündüğüm dönemde eşim evden ayrıldı. “Seni tanıyamıyorum. Pasaklı kadın! Mutsuzluğundan bıktım..” diyerek hem de..Depresyonum sanırım bir kaç sene daha sürdü. Tam anlamı ile kim olduğumu bilmiyordum. Unutmuştum. Ben gerçekten kimdim?
Post potrum depresyonu ile başlayan depresyonum, ilerleyen zamanlarda daha da ilerledi. Yardım almaya başladım. Terapistimin ilk sorduğu şeyi hatırlıyorum; “ Sen gerçekten kimsin? Ne seversin? Hobilerin neler? ”.. Hiç bir soruya cevap veremedim. Hobim bile yoktu. Ben kim olduğumu nasıl bilecektim.
Derken, çocuklukta yapmayı sevdiğim şeyleri hatırlamaya başladım. Ne bileyim keman çalardım. Şiir yazardım. Sanat ile ilgilenirdim. Ben sahi en son ne zaman şiir okumuştum? Ya da kendim için bir şeyler yapmıştım.
Ben bir anneyim evet. Ama hayattaki tek şapkam bu değil. Yeni yeni öğreniyorum bunu. 36 yaşındayım. Hayata sanki yeniden başladım. Ailemle yaşıyorum. Kızıma beraber bakıyoruz. Ben de kim olduğumu tekrar bulmaya çalışıyorum. Yaşadığım hiç bir şeyden pişman değilim. Hepsinin bir sebebi var. Ancak size bir şey sölemek isterim: kendinizi başkasında bulmayın. Önce kendizi tanıyın, önce ne severim, ne yapmak istiyorum onu bulun, sonar gerisi zaten geliyor. Bir de lütfen iç sesinizi dinleyin. Bu da bonus.
Sevgiler.