Hangi konuda başlayacağımı bilemiyorum. Başlangıç için doğru cümleyi de bulamıyorum, ama bugün kendim hakkında, kendime âşık olmaya başlamam hakkında konuşacağım. Biraz garip ve egoist gibi gelebilirim ama olay tam olarak öyle bir şey değil. Ben başkaları yüzünden hep kendime küstüm, kendimden kaçtım o başkaları gibi olmaya çalıştım, sürekli kıyaslandım ve bir süre sonra tanımadığım insanlarla bile kendimi kıyaslar halde yetersiz ve çirkin buldum.
Arkadaşlık ilişkilerimde de gönül ilişkilerimde de sevgimi her zaman tam anlamıyla ortaya koyup fedakârlık yapan oldum, kim bana kötülük yapsa yine iyilikle karşılık vermeye çalıştım ve bunu salaklık gibi gördüm. Aldatıldım kendimi çirkin gördüm. Terk edildim kendimi yetersiz buldum. Kandırıldım saf olduğumu düşündüm. Neden diğerleri gibi değilim? Bu kadar iyi kalpli ve iyi bir karaktere sahipken neden bunları yaşıyordum neden ben kaybediyordum? Neden ben kaybediyorum noktasında biraz durup düşündüm ben mi kaybediyordum? Hayıırr! Durum asla bundan ibaret değildi. Bazen hayat sizi öyle zorlar öyle zor olayların ortasına atar ki kendi potansiyelinizi kendi değerinizi görün diye. Benim ki de öyleydi. Üst üste yaşadığım tüm o kötü olaylar ben içimdeki ışığı göreyim, değerimi kendim bileyim, kendimi seveyim diyeydi.
Tüm olanları düşününce benim hatam aldığımdan fazlasını insanlara vermekti, bu benim kendi kendime olan değerimi düşürüyordu. Birilerine, birilerinin düşüncelerine, hayatlarına, sevgilerine, merhametlerine bağımlı gibi yaşıyordum resmen ve istediğim sevgi, şefkat asla o insanlar tarafından yeterince karşılanmayacaktı. Önce benim içimde büyütmem gerekiyordu bunları. Çünkü bende olmayan bir şey nasıl beslenebilirdi ki?
Bağımlı olmayı, başkalarına kendimi iyi göstermeyi, beni sevmeleri için uğraşmayı bıraktım zaten ne yaparsam yapayım o doyum onlar tarafından karşılanmayacaktı ben kendi kendime ışıldamazsam onlar bana nasıl ışık olacaktı ki? Ben bunları bir anda vahiy gelerek öğrenmedim tabii. Kişisel gelişime, öz şefkat e sardım, araştırdım saatlerce kendi kendime oturup benim için neyin doğru neyin yanlış olduğunu düşündüm. Evet zor oluyor. Zorlanıyoruz ama her şey bizim o mükemmel ışığımız için. Düşündükçe ne kadar değerli ne kadar önemli ne kadar eşsiz olduğumu fark ediyorum. Hepimiz öyleyiz ama sadece kendimiz olabildiğimizde öyleyiz kızlar!
Kimsenin beğenisine sunulan oyuncak bebekler değiliz, kendimiz için varız, kendi en iyi versiyonunuz için çalışın biri sizi nasıl beğenir diye değil. Ben bize aşığım siz de olun lütfennn <333 Beklemeyi, beklentiyi bırakın ve bunu sadece kendinize olumlamalar yaparak bile bırakabiliyorsunuz. Karakteriniz de enerjiniz de bedeniniz de bırakın. Önce sizin için ışıl ışıl ışıldasın önce kendinize ihtiyacınız var. Önce kendiniz için yapın, önce kendi iyiliğiniz için. Başkalarını mutlu etmek kendinizi mutlu etmekten önce gelmesin bırakın hepsini. Neye inanıyorsunuz bu zamana kadar, ne yaptıysanız hepsini bırakmayı seçtiğinizi kendinize ve bu koca kâinata söyleyin.