Merhaba ben 24 yaşındayım, evliyim. Çocukluğumdan beri babamın bana karşı olan bir memnuniyetsizliği vardı. Küçük yaşta bir kız çocuğu ne kadar fark edebilirse bende o kadar farkındaydım bana psikolojik olarak uyguladığı şiddetin. Okula başladığım da aşılamaya başladı; yapamazsın, başaramazsın, bak olmamış…
Küçüklüğümde bağırarak ders yaptırırdı, yanlış cevap verdiğimde de kızardı. Bundan olacak ki hayatım boyunca emin olsam bile çoğu soruları cevapsız bıraktım, korktum bağırırlar diye. Korktum kızarlar diye. Babam gibi tepki verirler diye.. Ama dışarıda bir başka ortama girdiğimde babasının kızı oluverirdim hemen. Akıllı kızı olurdum. Ama “sadece dışarıda” Böyle büyüdüm.
Sonra 18 yaşımda üniversite sınavıma hazırlanırken bana olan güvensizliğini o kadar belli etti ki anlayamam. Artık büyümüştüm. Her şeyin farkındaydım ve babamın beni bu şekilde yermesine, bana psikolojik zarar vermesine ve hayatımı olumsuz etkilemesine izin vermeyecektim. Sınava hazırlandım, girdim ve başarım ile herkesi şaşırtırken, Babamı yine tatmin edemedim.
Üniversiteye başladım ve bitirdim. Meslek sahibi oldum. Çalıştım ve sonrasında kendi işimin patronu oldum. Ben bu kadar sey yapmışken babamin gözünde hâlâ hicbir seyi beceremeyen bir sekilde ona muhtaç olan çocuk konumundayım. Şimdi tekrar gelsem dünyaya bunu yapmasına asla müsaade etmezdim. Kendi kendime bir çok şeyin üstesinden gelebilir, istediğim her şeyi çalışarak elde edebilirmişim. Ama o zamanlar bunu fark edememişim.
Şimdi ise kimseye mecbur olmayan,üreten,ve çalışan bir kadınım. Fikirlerimi özgürce söylüyor, yanlışlarımı da hatalarımı kabul ediyorum. Kendimi seviyorum çünkü beni ben yapan şeyler bunlar…