7 yıl.. İki kelimeye sığan 7 koca yıl. Onunla tanıştığımda hayatının her alanında zorluklarla mücadele eden, yapayalnız bir adamdı. Ben ise işimde, sosyal çevremde, ailemle ilişkilerimde mutlu, ışık saçan genç bir kadındım. “Hayattaki tek eksiğim aşk, deli gibi sevip güvenebileceğim bir aşk” derdim. Güven, sevgiden sonraki en önemli kriterimdi çünkü bir önceki ilişkimde aldatılmıştım. Bir daha aynı acıyı yaşamamalıydım. Onu gördüğüm ilk anda aşık oldum. Sebebini açıklayamam. Tanışmamızdan birkaç hafta sonra hayatıyla ilgili herşeyi biliyordum. Beni etkilemek için pembe tablolar çizmedi. Hatta zor olan hayatının her detayını ve mücadelesini anlattı. Bu beni daha da çok etkiledi. 1 ay sonra artık emindim. Aşkın en güzel hali benimleydi. Tüm o sorunsuz hayatımı, ailemi, dostlarımı, kariyer hedeflerimi, beni ben yapan herşeyi 2. Plana itip onun hayatını yaşamaya ve hatta düzeltmeye başladım. Onun evi, onun ailesi, onun işi, onun sevdikleri, onun sorunları, onun hayatı.. Bu öyle bir büyüydü ki benliğimi yitirmiş halde severek, isteyerek oradaydım.
Ailesiyle sorunları bir noktaya kadar çözüldü, kariyer basamaklarını koşarak tırmanmaya başladı. Sağlığı, görüntüsü her geçen gün iyileşti, parladı. Ve ben çok mutluydum! Hayatımdaki tek eksik, o büyük aşk benimleydi. Daha ne isteyebilirdim? 2 yılın sonunda önce ailemle ilgili sorunlar yaşamaya başladım. Sonra maddi problemler boy gösterdi ve başka bir şehre taşınmam gerekti. Bu süreçte hayatındaki herşey yolunda olan ve ışığı parlayan sevgilim benden uzaklaşmaya başladı. Hatta beni durdurmasını beklerken içinden taşınmama sevindiğini bile hissetmeye başlamıştım. Tabiki ayrılmadık. Hatta sorunlarımı çözüp tekrar onun yanına dönmemi istedi benden.
O şehirden giderken bana kal demeyen sevgilime tüm hayat enerjimi, ışığımı kaptırdığımı farkettiğimde artık çok geçti. Yabancı bir şehirde işsiz, parasız, arkadaşsızken bile o adamın varlığıyla motive olmaya çalışan halimi düşündükçe o masum kızı omuzlarından tutup sarsmak isterim hala. Kendime o kadar acıyordum ve özgüvenimi o kadar yitirmiştim ki beni terketmesinden deli gibi korkuyordum
Uzak ilişki yaşamaya başladık. Birlikte geçirdiğimiz zamandan çok farklı, güven duygusunun sıfırlandığı, sürekli yalanlara ve aşağılanmaya maruz kaldığım birkaç ayın sonunda bir noktada aldatıldığımı öğrendim. Ve artık en dipteydim. Tutunduğum o en zayıf halatta kopmuştu. Artık kaybecek hiçbirşeyim olmadığına göre ayağa kalkıp var gücümle saldırabilirdim hayata. Öylede oldu. Saldırdım ve kaybettiğim herşeyi geri aldım. 5 yıl geçti. Şimdi ailem, işim, sosyal çevremle 7 yıl öncesinden çok daha iyiyim ve daha da güzeli kendimi çok seviyor ve çok saygı duyuyorum. Eski sevgilim mi? Geçen bu yıllar içerisinde bana yaşattıkları yüzünden benden defalarca kez af diledi. İstediği cevapları alamadığında da defalarca saldırdı.
Size yalan söyleyemem. Bu süreçte onu affedip yeniden başlamayı denedim. Ama olmadı. Gözümdeki perde kalkmıştı bir kere. Onun manüpilatif bir enerji vampiri olduğunu ve hiç değişmeyeceğini üzülerek gördüm, kabul ettim. Şimdi mi? Şimdi çok mutluyum. Ve tek eksiğim aşk:) Ama bu kez gerçekten ne istediğimi biliyorum.