“2019 Aralık ayında biriyle tanıştım.
Bir kaç ay konuştuk ve bu konuşma devam ettikçe ona bağlanmaya başladım. Bu bağlanma bir süre sonra sevgiye dönüştü içimde. Sanki tüm hayatım onunla var olmuş, o olmasa çok eksik hissedecek gibiydim.
Duygularımı anlattım, ona dair içimden geçenleri… Başta saygı duydu kabullendi ama karşılık vermedi. Ben de kendi köşeme çekilip başladım yazmaya. Kitap çıkarmaya değecek kadar sevmiştim belki de.
Onu hiç görmemiştim oturup kahve içmemiştim belki ama içimde olup biten her şey gerçekti. Yazdıklarımı sayfa açıp paylaşıyordum o da görüp okumuş meğer. Sevgime saygı duyan insan bir anda ruh hastası olduğumu, onu takıntı haline getirdiğimi ifade etti. Paramparça hissettim.
Dağıldım, içimde onunla büyüyen bağlılık âdeta nefes almamı zorlaştırıyordu. Her gün illaki olur da bir yerlerde karşılaşırız ümidiyle uyanırdım yatağımdan. İnanmayacaksınız ama onu gerçekten gördüm. Hem de evime çokça uzak olan bir yerlerde. Gördüğüm andaki kalp atışlarımın nasıl hızlandığını anlatamam. Allah öyle bir Allah ki, gerçekten içten dilediğin her duayı elbet bir gün kabul ediyor.
O beni hiç sevmedi, aylarca onu sevmeme rağmen. Sevmeyecek te biliyorum. Ama isteseydi benim sevgim ikimize de yeterdi. Olsun. Hayatta her istediğimiz olmayacak. Ama her zaman mutlu olabilmek uğruna savaşlar vereceğiz. Lâkin kendi değerimizi bilerek, kendi benliğimizi bozmadan.”