Beni en çok yaralayan insan babam. Beni hiç sevmedi.Küçükken seviyordu belki ama büyüyünce hiç sevmedi. Küçükken babam ve akrabaları tarafından çok ezildik. Amcam babama senin çocuklarından birşey olmaz, senin karın şaşkın der doldururladı.Babam eve gelir sebepsiz bize kızardı. Ondan küçükken hep korkardım. Eve gelsin hiç istemezdim. Babam alkolikti ve annemi defalarca kez aldattı.Küçükken sokaktan çöp bile topladık, pazarda çalıştık. Eve maddi destekte bulunduk.
Ama yine kötü evlattık.Annem defalarca kez dayanamadı ve bizi terk etti. Sonra şükür geri geldi. Liseyi o kadar zor bitirdim ki. Bitsin diye dua ederdim. Parasız okumak o kadar zordu ki. Arkadaşlarım ögle molasında karınlarını doyururken ben açtım. Üniversitede bu sıkıntıyı çekmemekte kararlıyım. Ögrenim kredisi aldım. Yaşadığım şehirde bölüm kazanmıştım.Amcam babama okutup napacaksın, ver işe, okusa kocası kazanacak parasını derdi. Defalarca görücü muabbeti yaptılar.
Kararlıyım bu okulu bitirip kendimi kurtaracaktım. Büyüdüm ve asi biri oldum. Babamın içtiği bira şişerini kırdım, onunla kavga ettim. Ona nasıl biri oldugunu yüzüne söyledim. Benden nefret etmeye başladı. Babamın bana kazandırdığı tek iyi şey kendimi ezdirmemek oldu. O beni ezdikçe ben ezilmemek için kendime söz verdim. Okulum bitti. Şuan atanmaya çalışıyorum. Evlendim ve babamın tam tersi, dünya iyisi bir eşim var.
Bazen diyorum ki şuan ki mutlulugu, çektiğim mutsuzluğa mı borçluyum. Bir arkadaşım söylemişti. İnsan hayatının yarısında mutsuzsa diger yarısında mutlu olurmuş. Bende mutlu oldugum kısımdayım sanırım. Böyle bir aileniz, babanız, akrabalarınız olabilir. Onların hiçbiriyle görüşmüyorum. Yok saydım hepsini, babam da dahil… Onlara göre nankör evladım ben.Kendinizi babanıza dahil kimseye ezdirmeyin. Pes etmeyin. Ben hayatımı babama bıraksam şimdi başkasıyla evli ve mutsuzdum.Ama hep kendi bildiğimi yaptım. Kendi seçimlerinden mutsuz olacaksam da başkasının seçimini yaşamaktan daha az mutsuz olacağım kesindi.