Ben 12 yaşıma kadar tek çocuk olarak büyüdüm. Sonra iki tane kardeşim oldu. Sandım ki yüküm hafifler ama aksine onları da kendi yaşadığım şeyleri yaşamasınlar diye korumaya almam gerekti. Hep mükemmeliyetçi bir babayla zamanında bastırılmış her şeye susan bir anne ile kendimiz büyümek ve savaşmak zorunda kaldık. En ufak hatamızda bizi aşağılayan, kardeşlerime çocukluklarını adam akıllı yaşatmayan bir baba.
Ağzından küfür eksiz olmaz ama ne küfürler duysanız aklınız durur. Bir şeyleri yanlış yapsak sürekli yetersiz olduğumuz vurgulanandı hep. Başkalarından medet umdum. Başkalarına yetebilmek için bir sürü fedakarlık yaptım ihante uğradım. Psikolojik ve fiziksel şiddetler vs. bir sürü acı verici olay ama şuan 22 yaşındayım.
Susmuyorum artık eskisi gibi odama çekilip ağlamakla yetinmiyorum. Beni okutmadı. Kendim açıktan devam ettim. Bir firmada süpervisor oldum. Bana yapmadığı her şeyi kendime ve kardeşlerime aldım ben. Kendim başardım. Lütfen kim olursa olsun bir başkasının sözleri kadar olmadığınızı fark edin. Kendi değerinizi fark edin.
Babanız bile olsa sizinle istediği gibi konuşamayacağını öğretin. Geri çekilmeyin. En önemlisi insanların olmanızı istediği kişi olmak zorunda değilsiniz. Düşün kalkın ve hata yapın. Yara alın ama kaderinizi başkasına bırakmayın. Meğer hata yapmak ne güzel şeymiş. Ne kadar olgunlaştırırmış insanı. Kendinizin farkına varın. 🙏