Sevmek öğrenilen bir kavrammış. Aldığımız yaraların ilki de her zaman aileden geliyor tabi. Narsist bir baba, mutsuz bir anne ve sevmeyi bilmeden büyüyen çocuklar. İşte o zaman sevilmek değerli oluyor kendimizden çok.. Bütün bunlara farkındalığım bir ilişki sayesinde oldu. 5 sene süren ilişkimin sonunda evlenmek isteyince ailemin sırf onlara uymayan görüşü yüzünden beni gözden çıkarmasıyla başladı. O zaman sadece aileme kızgındım nasıl istemezler, beni kaybetmeyi nasıl seçerler? Babamın “evlen defol git” lafından sonra çok sevdiğim sevgilimin “biz bu yolda yürüyemeyiz çok farklıyız ben gelemem” demesiyle başladı benim değişimim. Ne yani kimse gerçekten sevmemiş miydi beni? Farkettim ki asıl sevmeyen bendim kendimi. İnsanlar beni sevsin diyeydi bütün uğraşım.
Sadece sevilmek için kendimden ödün vermekti yaptığım. Gerçekten sevilmek miydi bu hiç sorgulamadım. Ve en sonunda en çok korktuğum şey oldu, ben düştüm ve yanımda kimse yoktu. Sonra psikolojik destek aldım, bu süreçte kendimi bulmaya çalıştım tabi kendimi ararken kaybettiğim de çok oldu. Ama şimdi yalnızlığın güzelliğini yaşayan bir kadın olarak yazıyorum hikayemi. Kendi yanlışlarımı hatalarımı görmek çok zor oldu çünkü ben beni seviyor sanmıştım ve sevsin diye de her şeyi yapmıştım. Ailemi karşıma almıştım, yaşam tarzımı kıyafetlerimi değiştirmeyi kabul etmiştim hatta onun başındaki belaların zararlarını bile kabullenmiştim. Ama öyle olmuyormuş gerçek olan.. O gittikten sonra kendime geldiğimi hissettim. Sanki dibe düşünce omzumdaki yükten de kurtulmuştum. Yeni hobiler edindim yeni insanlarla tanıştım ve hayatımda ilk kez oturdum ve kendimi dinledim. Ne istiyorum, nasıl birini istiyorum, neden bunları yaşadım hepsini sorguladım ve işte o zaman rahatladım.
Şimdi o kendi ailesine uygun biriyle evleniyor. Hala beni sevdiğini de söylüyor. Biliyorum bana yaşattıklarının bedelini bir gün o da ödeyecek. Biliyorum o da bu hayattan dersini almadan gitmeyecek ama ben kendi dersimdeyim. Bu hayattan alacaklarım var, hayallerim var, içimde önce kendime sonra sevdiklerime büyüttüğüm bir sevgim var. Artık şunu biliyorum. Kimseden sevgi dilenmeyeceğim, ben güçlüyüm. Tek başına yaşayan, içindeki mutluluğu keşfetmeyi öğrenen, korkularıyla ve kaçtığı duygularıyla yüzleşebilen bir kadınım. Hayattan öğreneceğimiz daha çok şey var, artık düşmekten korkmuyorum çünkü biliyorum bir daha kalkarım. Bu hayat benim ve ben kendime değer veriyorum. Yanımda olanlar da bana değer verenler olmalı. Ben kendimden verdiğim için benimle kalanlar değil…