9 yıl önce bir adamla tanıştım. Değin yerindeyse aşık oldum. Gözüm ondan başkasını görmedi. Sürekli ayrılık raddesine geldi. Bu ilişkiden eskisi kadar keyif almıyorum sana olan sevgim bitti seninle anlaşamıyoruz gibi gibi nedenlerle karşıma çıktı. Her seferinde ona ulaşıp barışmaya ikna ettim. İş yerini basıp konuşmak isteyecek kadar. Bu süre içinde tokat da yedim kendime ve aileme küfür de küçük düşürülme de. Ve en sonunda ise işi ciddiye bindirmek istedik.
Çok büyük farklar vardı. İki aile arasında ve ailem izin vermedi. O da vazgeçti. Ben uğraşamam dedi. Yer ayrılıkta başka kızlarla konuşup görüşme olayını hesap etmiyorum bile.. İstiyorum ki verdiğim değerin emeğin karşılığını fazlasıyla ödesin. İstiyorum ki bende bulduklarını teker teker arasın. Daha sonra onu birakip kendi içime döndüm. Evet bir değerli olma farkı vardı. Ben ondan daha daha fazla değerliydim. Onun tabiatında yoktu değer vermek. Görmemiş ki.. Ne yasattiysan aynısını yasa dediğimde bana beddua etme diyerek kabul etti yaşattığı kötü şeyleri. Tatlilikla ayrılalım güzellikle dedi.. Çünkü ahimdan bedduamdan korktu.
Ben mi nasıl toparlandım ? Aileme sımsıkı sarılarak. İnanın ne derlerse çıkıyor. Annem demişti ki bu seni yarı yolda bırakır babam dedi ki bu seni sevmiyor sevse ılımlı yapıcı olur inanın bana hepsi çıkıyor. Ailenize sımsıkı sarilin. Onların fikirlerine önem verin. Bu süre içinde bolca kişisel gelişim kitapları okuyun. Ve şükredin.